Hello

Na een traditioneel schoolpad te hebben afgelegd ging ik naar de hogeschool en behaalde ik een bachelor diploma rechtspraktijk. En na deze studies zocht en vond ik een bureaujob, want dit is wat je deed als je veel geld wou verdienen (en sparen). Want ja wie of wat ben je zonder tonnen geld? (Yes, money mindset zat toen echt verkeerd). Maar na 3,5 jaar, waarin ik mij vaak heb verveeld, besloot ik helemaal zelf, zonder input van anderen, om de liefde achterna te gaan naar Australië. En dit was de start van het bewandelen van mijn eigen pad.

​

De liefde bleef niet duren, maar ik heb hier wel enorm veel van geleerd. En ik ben het universum enorm dankbaar dat ik deze jongen ben tegen gekomen (an omen!) en daardoor de stap heb durven zetten. Bij terugkomst in België, na een jaartje down under, heb ik - met wat hickups down the road - gekozen om full time te gaan werken in de horeca. Iets wat ik zielsgraag deed en waar ik echt goed in ben. Maar iets waar ik nooit eerder aan had gedacht, tot ik in Australië geen andere optie had. 

​

Door mijn zelfvertrouwen in deze job heb ik heel snel veel mooie kansen gekregen om een mooie carrière uit te bouwen, met echt prachtige jaren. Maar ondanks dat ik het zo graag deed en ik er echt van genoot, waren deze jaren ook de meest intense, zware en de meest vermoeiende jaren van mijn leven. Ik heb hard genoten en tegelijkertijd waanzinnig hard afgezien. Horeca is iets wat altijd snel snel snel gaat en je werkt veel uren wanneer andere niet werken. Ik heb dus jaren alles gemist van familiefeestjes en het woord 'weekend' stond niet in mijn woordenboek. Ik had mezelf natuurlijk wel wijs gemaakt dat ik dit geweldig vond en helemaal niet erg, maar dit was gewoon een leugen die ik tegen mezelf vertelde om te kunnen verder gaan op dit tempo. Werken was een vlucht, van mezelf en de realiteit. En dit was het al sinds mijn 14 jaar. Als hypergevoelige persoon heb ik het nooit gemakkelijk gehad. Mijn leven was geen hel, maar ik voelde mij wel vaak anders, onbegrepen en alleen. En ik wist absoluut niet wat te doen met al mijn gevoelens. Werken kon ik echter wel goed en dat is dus wat ik deed, want op die moment was het more fun dan voelen.   

 

In de horeca ben je ook permanent met andere mensen bezig en geef je de meerderheid van de tijd alleen maar zonder veel terug te krijgen. Als hypergevoelige persoon was dit veel en zwaar, met de nodige mental breakdowns en tranen als gevolg. Want helaas kan je niet voor eeuwig hiertegen vechten. Daarbovenop mag je natuurlijk het vele feesten, weinig slapen en hoge drankgebruik niet vergeten. Ik moet je denk ik niet vertellen dat dit niet voor verbetering van de situatie zorgde. It just makes you more numb! Het was nog een extra vlucht, om nog verder weg te gaan.

​

Ondertussen leerde ik gelukkig wel mijn man kennen, die ook voor een groot deel heling zorgde. Hierdoor stopte ik ook met alle anticonceptie omdat ik het gevoel had, dit hoort niet zo, dit hoort niet in mijn lijf. Weer een van de beste keuzes die ik ooit maakte, maar damn, dit bracht mij ook op een extra wilde rollercoaster ride, maar dan wel richting mijn echte zelf. Hierdoor kwam ook lichaamswerk stilletjes op mijn pad. En in 2020 was er dan ook nog eens een bepaalde pandemie en werden we allemaal verplicht om te vertragen. Ik kwam mezelf keer op keer tegen en realiseerde me hoeveel die stilte en het traag leven me waard waren.

​

In 2022 ging ik daarom full time als zelfstandige werken. Ik had al jaren het gevoel, dit is wat ik moet doen, dit gaat alles oplossen. En dit was weer zo'n grote machtige stap voor mezelf. Dit was absoluut iets wat ik moest doen en iets wat mij echt ligt. Alleen zat ik nog steeds in de verkeerde sector. In het begin voel je dit niet zo, want ja je bent nu zelfstandige dus het is anders. Maar tegelijkertijd was het nog steeds hetzelfde, nog steeds the fast life. Door veel lichaams- en ademwerk te doen, kom je gelukkig in een andere cirkel van mensen terecht. En in 2023, na veel innerlijk werk, had ik eindelijk het gevoel, ik ben klaar om dit zelf voor andere te doen. En ik vond via via de opleiding bodywork & breathwork. Nooit had ik kunnen verwachten wat dit allemaal teweeg zou brengen. Maar echt, wat ben ik het universum weer ongelooflijk dankbaar voor dit!
 

Ik geloof ondertussen dus ongelooflijk hard in de kracht van slow living - het vertragen van het leven om ruimte te maken voor wat er echt toe doet. Voor mij betekent dit genieten van de natuur, eenvoudige, simpele maar inspirerende momenten vastleggen, sporten en bewegen, genieten van eten en een diepere verbinding aangaan met mezelf en de wereld om me heen. En de verbinding met mezelf ga ik aan door echt te voelen, te doorvoelen, het goede en het slechte. Sit with it en alles toelaten, accepteren, omarmen en los laten. 

​​​​​

Jezelf tegenkomen en innerlijk werk doen zorgt wanneer je ermee begint voor enorm veel weerstand, want het lijkt toch altijd gemakkelijker om gewoon verder te doen zoals je bezig was. Maar eens je door die weerstand breekt is het zo ongelooflijk mooi. Het is nooit minder intens, maar je geniet er wel meer van. Je leert jezelf elke keer zoveel beter kennen, en daar zit zoveel schoonheid in. En dan worden zelfs de downs iets dat je apprecieert.

​

Reizen, boeken, sporten en de natuur vormen een grote inspiratiebron. En je vindt me vaak met een koffie in de hand, wandelend door een nieuwe stad, genietend van een goed boek of ergens genietend van een zonsondergang. Maar tegelijkertijd ben ik ook enorm graag thuis, want door te doorvoelen moet ik niet meer vluchten. Ik geniet dus extra van de tijd die ik weg ben, maar ik kijk ook telkens ernaar uit om terug te gaan. En ook beweging, sporten zijn een belangrijk deel lichaamswerk voor mij, daar dit vroeger ook een vlucht was, brengt dit me nu ook echt terug naar mijn lijf en naar het voelen. 

​

Sunday by Joke is mijn uitlaatklep en hetgene dat ik wil betekenen voor de wereld, voor jou. Het is een weergave van mijn visie op een bewust en betekenisvol leven. Een leven waar we allemaal in onze vrouwelijke kracht kunnen staan en naar onze top kunnen gaan. Een leven en een plaats waar we ons veilig kunnen voelen om alles te doorvoelen en los te laten. Ik hoop dus dat mijn verhaal, de beelden die ik deel en het werk dat ik doe je ook inzichten kunnen geven en je kunnen inspireren om ook jouw eigen unieke pad te volgen. ​Laten we samen ontdekken hoe we het leven niet alleen kunnen leven, maar ook écht kunnen vieren. 

​

Super bedankt, als je tot hier bent geraakt, om dit helemaal tot het einde te lezen. Ik ben echt heel dankbaar voor iedereen die ik al mocht ontmoeten en behandelen op mijn pad. En ik hoop dus ook jou ooit te mogen ontvangen in mijn studio. En do reach out met jouw verhaal als je hier nood aan hebt! Ik ben super benieuwd naar wat jij hebt te vertellen en ik luister er graag naar. 

​

I will hold space for you!

​

​